Klein Leed; slot
Eind februari (Klein leed; de kat) heb ik een inkijkje gegeven in het leven van onze kat Bo(bo). Een beetje als reactie op het heftige wereldnieuws, een microblik op het leven van een asielkat in een rustig straatje in het Haagse. Na 14 gelukkige jaren liet Bo's gezondheid te wensen over. Maar in februari hadden we haar weer op de been, al moesten we daartoe onze vakantieplannen opschorten. Ze leek die aan te voelen en koppelde haar voortbestaan wel heel nadrukkelijk aan onze aanwezigheid.
Gewoontes
Sinds deze week kunnen we weer met vakantie. Bo is in de kattenhemel. We missen iets, het huis voelt leeg, gewoontes zijn doorbroken. Ik ben altijd de eerste ‘s ochtends. Bo weet dat en staat ongeduldig mauwend op me te wachten. Even een aai, samen naar beneden, wat eten aanvullen en de tuindeur open. Het eerste kwartier van de dag was voor Bo. Gezellig opstaan, heet dat. En een beetje met elkaar praten.
Naderend afscheid
Eind april raakte de fut eruit. Bo lag dan boven aan de trap en mijn aai was vooral bedoeld om te checken of ze er nog was. Ze at weinig, ongeacht of we haar brokjes, gepureerd vlees, gebakken zalm, gekookte kip of soep voerden. We smeerden een zalf in haar oor om de eetlust op te wekken. Ze kreeg antibiotica tegen een blaasontsteking, schildklierremmers, verschillende onderzoeken en was dus regelmatig te gast bij onze dierenarts. Begin mei constateerde die een tumor. Het was duidelijk, Bo zou hooguit nog een paar maanden meegaan. Met een tweewekelijkse prednison injectie knoopte ze er nog een maandje aan. Eind mei met de dierenarts afgesproken dat we haar half juni zouden laten inslapen.
Voorgevoel
Dat voelde vreemd. Of je je kat onderdeel maakt van je vakantieplanning. Medio juni was het op. Bo woog nog slechts 2,7 kilo. Toch blijft het apart. Net zoals bazen en hun honden op elkaar gaan lijken, was Bo een lid van de familie geworden. We snapten elkaar, zij ons en wij haar. De dagen voor het laatste bezoek aan de dierenarts werd ze alerter. Er stond kennelijk wat te gebeuren… De afgelopen maanden maakte ze me om een uurtje of drie wakker om wat kattenmelk te krijgen en even de tuin in te mogen. Ik was dan een uurtje met Bo bezig en sliep vervolgens weer door. De laatste avond wilde ze per se naar buiten. Het is bekend dat katten het liefst op een solitair plekje sterven, dus we waren alert. Om een uur of drie ’s ochtends Bo toch de tuin ingelaten. Na een tijdje hoorde ik lawaai in de dakgoot van de veranda. Ons katje, dat de trap nauwelijks meer opkwam, was via de schutting in de drie meter hoger gelegen dakgoot van de buren gesprongen. En zocht haar eigen weg om in de kattenhemel te geraken of die juist te ontvluchten.
Uitvaartzorg
Het was niet zo simpel haar te pakken te krijgen. Aangekleed met een zaklamp, en vriendelijk pratend, lukte het Bo weer binnen te krijgen. Daarna ging ze, voor het eerst, op het voeteneind van het bed liggen en sliep tot het tijd was naar de dierenarts te gaan. Mijn jongste zoon wilde mee. Alert bleef ze in de auto naar buiten kijken. We namen afscheid op de behandeltafel van de dierenarts. Twee prikken later was Bo in een diepe slaap, en na nog een drietal injecties stopte ook het hart. ‘Wil je haar laten cremeren?’ We zouden wel gebeld worden. Een dag of twee later volgde een condoleancekaart en belde inderdaad een heer van ‘Dierenuitvaartzorg Nederland’. Voor 259 euro, inclusief een ecotoeslag van 20 euro, wordt Bo gecremeerd en haar as apart gehouden Ik krijg een sms’je als ze de oven in gaat. ‘Wilt u s.v.p. uw alarm aanzetten, zodat u ons seintje op tijd opmerkt’? De speciale asbus met plastic zak kost 15 euro. De tegel met pootafdruk is inclusief. Bo komt dus met een dag of tien weer retour.
Onuitwisbare sporen
Het huis is schoongemaakt. De mand is weggedaan, de bakken zijn onder het huis gestald. De bank grondig gestofzuigd. Na 14 jaar krabben en klauteren is het misschien tijd voor een nieuwe set. Voorlopig komt er geen nieuwe kat. Vanaf november hebben we kennisgemaakt met de veterinaire wereld en zijn verschillende dierenklinieken met ruim 3000 euro gesponsord. Dat los van de kosten van het ‘gezondheidsvoer’ en de milieuvriendelijke vulling voor de bak, speciaal voor de blaasontsteking. Tijdens het schrijven van deze column ruik ik die geur bij vlagen weer, een trucje van de hersenen.
Wat resteert zijn wat foto’s en warme herinneringen aan een bang maar schrander asielkatje. En een forse zwarte plek op onze mooie eiken vloer. Het plastic bleek te lekken. Als aandenken aan de blaasontsteking. Klein leed, zullen we maar zeggen.